The last chapter, in Dutch!

Het laatste hoofdstuk… (The End?)

Mijn laatste bijdrage aan dit blog dateert van 15 juni, inderdaad enige tijd geleden. Daarna volgde een oorverdovende stilte, maar heb ik de reis wel met succes af kunnen maken. Wat is er na die 15e juni allemaal nog gebeurd? Een lekke band, geweldig ontvangen in Bonn en Den Haag, nóg een klein fietsreisje en inmiddels als DHL fietskoerier actief in de stad waar ik ruim een kwart eeuw resideer.

In vogelvlucht zal ik de meest memorabele momenten van de afgelopen maanden bespreken.

16 juni: Rödinghausen naar Sögel Jägershof, 122 kilometer.

Een lange tocht die eindigde in een soort verzorgingsoord, waar het erg goed toeven was (wie ook niets mankeert kan ik een verblijf aldaar aanraden!). Acceptabele prijs voor een zeer prettige overnachting dat de volgende bekroond werd met een majestueus ontbijt! Diner, de onvermijdelijke asperges. Heerlijk en een maaltijd genoeg voor twee personen. Zelfs met een chef-kok in de keuken weten de Duitsers nog altijd geen maat te houden, hahaha! Fiets in een afgesloten ruimte, geweldig. En zoals de naam al vermoedde, de Jägershof bood een aangenaam verblijf in de Duitse ‘campagne’, om er maar even een Frans/ Duitse tegenstelling in te gooien…

17 juni: van Sögel Jägershof  naar Zuidlaren, 83 kilometer

Terug naar Nederland voor een kort verblijf bij fietsvriend Hans Schoelink. Bij Ter Apel ging ik de grens over en daar ontmoette ik het Swiftfenomeen van weleer. Hans kwam me tegemoet op zijn groene Eroica retroclassic. Een tochtje met koffie, appelgebakpuntje en een uitsmijtertje leidde naar Zuidlaren. Uit eten in ‘de Rooie Kater’. Goed en veel eten, overgoten met goede wijn en anekdotes uit ‘den ouden Swiftdoosch’. Gezelligheid troef in het Groningsche alom.

De dagen tussen de 17e en de 23e nam ik een korte ‘break’ van de reis. Ik kan dat wel uitleggen, maar dat doe ik niet.

23 juni: Zuidlaren – Denekamp, 98 kilometer

Een tocht door de achterhoek. Rustiek, maar ook een zeer toeristisch stukje Nederland. Door Grollo, even naar het ‘Cuby and the Blizzards’ museumpje. Grappig stulpje waar de ‘Nederblues and Rock’ haar oorsprong vond. Ook wat bezienswaardigheden van het succesvolle motorzijspanduo ‘Streuer en Schnieders’, een enorm imponerend begrip in de motorsport jaren ’70 en ‘80.

Grollo, een werelddorp waar Nederlandse muziek- en motorsport in hoofdletters is geschreven. Kwam uiteindelijk in Denekamp terecht, bij een camping die ook een paar kamers verhuurde. Kon gezellig meedoen met de ‘Gastenbarbecue’, biertjes erbij… super.

Ver genoeg van de Randstad kun je nog gezellige en aardige Nederlanders vinden. Laten we zeggen; voortschrijdend inzicht…hahaha!

24 juni – 26 juni: Denekamp – Bonn

In drie, bijna in afstand gelijkwaardige etappes, naar Bonn. De eerste naar Reken, 77 kilometer. Van Reken naar Solingen in 81 kilometer, en van Solingen naar Bonn in 68 kilometer. Wel mooi, maar onderling uitwisselbaar, dus ik zal u een gedetailleerde omschrijving besparen. Sehr gut und sehr schön.

Eenmaal weer over de grens en terug in Duitsland kreeg weer een beetje het gevoel op ‘reis’ te zijn. Zo’n break, en weer even terug in het Vaderland ondermijnde dat gevoel. Met DHL was de afspraak gemaakt de 26e in Bonn te zijn, dus vandaar dat ik die te ruime ‘tijdsjas’ aangreep voor een time out. Op een sukkeldrafje door het oneindige Duitse Rijk vond ik voornamelijk om financiële redenen niet zo aantrekkelijk. Hoe westelijker en dichter tegen de Nederlandse grens aan, hoe kostbaarder en zakelijker de Duitse gemoedelijkheid is. (Holländische invloed?)

Dus toch nog een uitleg, haha.

26 juni – 28 juni Bonn ontvangst op het DHL Headquarters

Een weerzien met onder andere mijn ‘baas’ en fietsvriend Kees de Lange, die van het begin af aan deze reis mogelijk heeft gemaakt. Aldaar ook Arne Melse ontmoet, die logistiek het nodige werk heeft verzet, waaronder de ‘tweede’ fiets. Een razendsnelle superactie.

De 27e was de officiële ontvangst op het hoofdkantoor van DHL te Bonn. Pers, filmploegen, interviewsessies en een ontmoeting met de grote bazen van DHL Europe: Kevin Allen en John Pearson.

Zo onthaald te worden is erg leuk en een enorme eer. Een zeer luxueus verblijf in het Marriot Conference hotel daar bovenop was de moeite meer dan waard.

’s Avonds naar een buitenparty voor de Duitse DHL tak, waar ook veel eco-vernieuwingen gepresenteerd werden. Als gasten uit Nederland waren we meer dan welkom. ‘Bier und Bratworst’ en zo, afijn u kent het wel.

28 juni: Bonn – St. Peter, 70 kilometer

Een kort tochtje in de regen. Niet zo heel bijzonder, edoch wel het schuilen in een kapelletje samen met twee Duitse fietsers op leeftijd die de andere kant op gingen.

E-bikes en belegen fietstenues. Hun omgangsvormen verraadde echter dat de heren een vriendschap koesterden die meer dan een halve eeuw moest beslaan. Een blik in de toekomst was het. Ik zie mezelf zo ook wel ergens staan schuilen over twintig jaar, met één van mijn fietsmaatjes… Elkaars zinnen afmaken en gemeenplaatsen debiteren…

29 juni: St. Peter – Wardt, 97 kilometer

De laatste volledige etappe in Duitsland, eindigde op een pittoresk schiereiland in de Xantener Nordsee. Een meer aan de Rijn, want ja ik volgde alweer een paar dagen zo’n wereldberoemd slootje. Een beetje een terugkerend landschappelijk thema in deze reis, de Rijn dit keer. Maar met een bakfiets is het fietsen langs welke rivier dan ook niet alleen een visueel genoegen, maar ook een inspanningsverlichtend verpozen. Lichaam en geest varen er wel bij.

Schitterende kamer in een leuk pension, en goed gegeten bij een nabij gelegen restaurant. Zoveel gemak en comfort went snel en wist redelijk snel het ‘afzien’ van de harde schijf.

De volgende dag, na een ‘sehr gut Frühstück’ stond de bakfiets met een lekke band! Met het Vaderland in zicht toch nog een laatste mechanische oprisping. 8000 kilometer, drie lekke banden. Klagen over de kwaliteit van de banden lijkt mij overbodig. De pensioneigenaar was zo vriendelijk mij te helpen en tien minuten later reed ik weg richting grens…

30 juni: Wardt – Wageningen, 86 kilometer

Een rit die wel haast representatief is voor hoe organisch als ik, ‘in de beleving’, fiets.

Off road rijden, obstakels nemen en improviserend. Kijken maar waar je uitkomt, nooit omdraaien.

Langs Kalkar, de eens vermaarde/ beruchte kweekreactor, is nu een amusementsfabriek. Dat is nog eens een groene gedachte, hahaha!

In de buurt van Nijmegen gedwongen ‘off road’ gereden en een barrage in aanbouw overgestoken. Kaart en navigatie brachten geen eenduidig uitsluitsel of er gefietst kon of mocht worden, maar een akkoordgebaar van een shovelchauffeur was mijn vrijgeleide.

Op naar Wageningen, waar ik mijn broer en neef zou treffen om mijn laatste echte etappe mee te fietsen naar Leiden. Historische fietsgrond tussen deze twee steden. Voor een uitgebreide uitleg hieromtrent verwijs ik naar het boek van P. Ter Plekke; ‘Mijn leven met de Snokmaster’. Hierin wordt dé wielerherfstklassieker Leiden – Wageningen – Leiden meer dan recht gedaan. Een boek dat menig wielerliteratuurliefhebber op niet nader te noemen wijze heeft verblijd.

We verbleven in ‘Het hof van Wageningen’, zeer goed toeven voor een redelijke prijs.

1 juli: Wageningen – Leiden; 104 kilometer

Hoe bijzonder is het wanneer je broer uit Mali overkomt om je in te halen en de laatste etappe mee te rijden? Daar bovenop mijn weinig getrainde neef Dennis om de zaak nog wat extra luister bij te zetten. De Grebbeberg, en het hele en door mij uitgekauwde parcours kwam die dag weer voorbij. Het is gek om na een half jaar reizen deze vertrouwde wereld weer in je op te nemen. Huub en Dennis reden gemakkelijk op hun lichte racefietsen, en hoewel voor mij geen pittige tocht, was dit toch de realisatie dat ‘Het Eind’ in zicht was. In 2011, toen ik terugkwam van zes weken Leiden – Athene – Leiden ervoer ik het thuiskomen ook als een anticlimax. Voor veel reizigers is thuiskomen het grote geluk. Ik denk daar toch wat anders over. In 2011 dacht ik: “Dit kan ik wel een half jaar volhouden. Iedere dag is een nieuwe dag. Nieuwe horizonten, nieuwe omgeving, nieuw onderkomen. Geen dag is hetzelfde.”

Nu ik een half jaar ben weggeweest, is een half jaar ‘maar’ een half jaar. En eenmaal thuis lijkt het al snel alsof je nooit weg bent geweest. Dat klinkt somber, maar onderweg wordt de tijd stroperig, en lijkt een uur een dag te kunnen duren, een dag een week, en een week lijkt wel een maand. Zoveel indrukken en emoties. Eenmaal terug lijkt alles onderling uitwisselbaar en is tijd wat eenvoudig verdampt zonder dat er actie of iets schokkends gebeurt (even buiten de actualiteit van de realiteit gerekend).

4 juli: Leiden – DHL Service Centre Den Haag

Samen met Kees voor het ‘officiële’ onthaal in Nederland naar het SVC Den Haag gefietst, allebei met een bakfiets. Het heet dan wel SVC Den Haag, het is gesitueerd in Den Hoorn. Fantastische erehaag met applaudisserende koeriers en staff. Toespraken en een leuk cadeau voor aan de muur, een grafische weergave van mijn tocht. Dat maakte op mij wel indruk, die aandacht vanuit het Vaderland waarmee mijn reis werd gevolgd was tot dat moment niet zo tot me doorgedrongen!

Meteen daarna afspraken gemaakt om te gaan fietskoerieren in Leiden. Om dit te realiseren zou er wat tijd overheen gaan, en zelf wilde ik er nog een reisje aanplakken. Want zo ineens terug, dat voelde raar aan. Een half jaar ‘on the road’ maakt dat je anders over alles denkt. Tijd, afstand en het gewone leven. En dat gewone leven? Neen, dat dan toch liever niet meteen, hahaha!

Vakantiereisje

Dus eind juli, een weekje voor mijn verjaardag, wederom de pleiterik gemaakt. Richting Mont Ventoux, mee met Wielerbus.nl. Ik maakte voor vertrek al het besluit niet met de bus mee terug te gaan, maar om naar huis te fietsen. Zoals ik eigenlijk al vele malen eerder had gedaan in de jaren ’80 en ’90. Moest weer enorm wennen aan de racefiets, en dat wennen duurde bijna twee weken. De eerste dagen met dat lichte ding tussen mijn benen verlangde ik hevig naar die walvis op twee wielen, die lompe bakfiets. Alsof ik op een heliumballon reed, het voelde schielijk en nerveus aan…

Terug naar ‘le géant de Provence’, waar al ik vele kilometers omhoog geploeterd ben. Een heel aardig tripje met een leuke groep, maar zelf keek ik uit naar het moment om weer alleen op weg te zijn, niet te weten waar de dag stopt, waar ik onderdak vind, wat ik eet… Leven met onbestemde is voor mij niet een doel op zichzelf, maar het onvoorspelbare is wel een tweede natuur geworden.

Home black home

Maar ook aan dit reisje kwam een eind. En dan ben je ineens echt thuis. En dat viel me zwaar. De alledaagsheid van het gewone leven en de realisatie dat een half jaar actie en reizen toch echt een einde kent, zorgde er voor dat een groot zwart gat zich voor me opende.

Nu ben ik al geen vrolijke kostganger maar een serieuze depressie is eigenlijk nooit ver weg, en loert op me, om me voor onbepaalde tijd in een lethargische val te lokken. Het zorgt er voor dat ik me terugtrek, zoveel mogelijk contact mijd, en de tijd gevuld met lamlendige ledigheid met bakken tegelijk laat verdampen. De Zwarte Hond die buiten je kamer zit, en je belet om ook maar iets te doen.

Onderweg had ik er ook last van. In Myammar, een dag voor het gedoe met die immigratieagenten. Wakker worden met het idee: ‘Nee, vandaag niet’. Dus een moeizame strompel naar de hoteleigenaar om er nog een nachtje aan vast te plakken, een kort bezoek aan de markt, wat eten en een paar bierflessen inslaan, en zo snel mogelijk terug en ingraven in het kamertje. Eindeloos ‘patience’ spelen. En maar hopen dat je de volgende dag verder kunt… Die keer duurde het maar een dag. Maar een week, en de laatste keer een maand, de hele maand september, komt ook voor.

Ik heb geleerd dit te accepteren, en hoe zwaarmoedig ik me dan ook voel, ik kom eruit. Ik weet dat ook ik ‘soms’ wat moeilijk in de omgang ben, maar eenmaal in zo’n staat ben ik eigenlijk helemaal niet aanspreekbaar. Hiermee verklaar ik niets, maar echte vrienden blijken dit te kunnen begrijpen. Ik begrijp ook dat de balans wat men van mij accepteert scheef lijkt te liggen, maar bij dezen dus een ‘uitleg’ voor hen die het aangaat. Het grote ‘waarom’ ga ik hier niet uitleggen, met deze paar alinea’s zult u het moeten doen.

Nog wat andere evaluaties, opmerkingen en indrukken

Hoe heb ik de wereld ervaren waar ik doorheen gereisd ben? Nou, kort samengevat; het geklaag hier in Nederland over salarissen in het Onderwijs, de Zorg die te kort schiet en meer van dat werk, het is allemaal klein bier bij de ellende die ik van dichtbij heb mogen aanschouwen. We leven in een enorm rijk land, en daar kom je pas achter wanneer je de echte kanslozen ziet ploeteren om de volgende dag te halen.

Maar goed, alles in verhouding toch hè… Wat ik van Azië heb gezien, is een harde realiteit. Geestelijk zwak begaafden worden aan hun lot overgelaten en dolen langs de wegen. Talloze anderen proberen op marktplaatsen allemaal hetzelfde te verkopen, het faciliteren van de consumptiegekte in het kwadraat. En soms lijkt de openbare publieke ruimte een grote vuilnisbelt, waar mensen als ratten in rondsnuffelen. India is daar zo’n voorbeeld van. Goor en rochelend op zwarte dieseldampen hobbelt dit land, zo groot als een continent, voort. Onze zorgen en inspanningen voor een beter en schoner milieu plaatst hen daar langs de ontwikkelingsliniaal zo’n beetje halverwege de Middeleeuwen. Soms om moedeloos van te worden.

Een land als Roemenië kent ook zo zijn treurigheid. ’s Ochtends om negen, tien uur worden gallongrootte bierflessen opengetrokken door de werklozen die met een mismoedige trek om de mond voor de deuren van hun sombere huizen de uitzichtloze wereld in staren. Nu spuug ikzelf ook niet in een glaasje bier, maar om het leven op die manier te ‘vieren’, dat gaat mij ook iets te ver. Een paar goeie biertjes aan het einde van een etappe om de dag te verteren, ja dat dan weer wel…  

Maar naast misère en lelijkheid waren er ook momenten en landschappen die zeker de moeite waard waren. Momenten van uiterste inspanning (in Myammar, Nepal) maar ook ontspanning (Istanbul, Donau). Die ga ik hier nu niet allemaal herhalen, lees al die andere verhaaltjes maar eens na, hahaha!

Milieu en zo…

Dan toch nog even een constatering of overweging die tot nadenken stemt. Dat in een land als India of Nepal een rivier of de ruimte langs de weg als vuilstortplaats wordt gebruikt wekt weinig verbazing. Maar dat een schitterend natuurgebied waar de Donau doorheen kronkelt een zelfde lot treft lijkt onwezenlijk. En toch is het zo, schitterende vergezichten worden afgewisseld met meren van plastic flessen en troep, waar hengelaars doodgemoedereerd hun lijntje uitwerpen. En die teloorgang is bij ons om de hoek, verdomme. En zulke waarnemingen maken het toch, dat ik tweeslachtig naar die reis kijk. Mooie momenten en ontmoetingen staan in scherp contrast met somber stemmend gedrag en ongekende nonchalance.

Ik zwijg nog maar over het bij tijd en wijle ontluisterende verkeergedrag, gecultiveerde hufterij als ik dat zo mag zeggen. En ja, dat mag ik zo zeggen, lees wederom mijn eerder verschenen verhaaltjes er maar op na, hahaha! (Met dank aan Mart Smeets.)

Spiritualiteit, ach ja ook dat nog…

In landen waar Boeddhisme, Islam en Christelijkheid met een religieuze scepter de vrije gedachte aan banden legt, kan ik niet ontkennen toch ook de aanwezigheid van het Opperwezen ondervonden te hebben. Of een ter aarde neergedaalde Engel, dan toch.

Nu volgt een anekdote die ik nog niet eerder heb verteld. In Chiang Rai (dus niet Mai!) stond ik bij een vervoersbedrijf te wachten, laten we zeggen de lokale Thaise DHL, die de bakfiets naar Bangkok zouden vervoeren. Het kostte enige tijd om een en ander te regelen, dus vertoefde ik derhalve enige tijd ter plaatse. Ik at en dronk wat, en verveelde me wat. Er kwam een koerier aan op een brommer/ scooter. Hij bracht of kwam wat afhalen, ik weet het niet meer precies. Hij zag mijn fiets en liep er geïnteresseerd omheen. Verhulde verbazing verborg hij door wat losjes rokend rond deze ‘contraptie’ te wandelen. Tot het moment dat hij op dezelfde ‘losse’ wijze draaide aan de loszittende moeren aan de voorkant van de stuurinrichting. Hij haalde zijn wenkbrauwen en schouders op en reed weg zonder een woord te zeggen.

Ik was stomverbaasd. Die kleine handeling was niet minder dan een levensreddende actie, dan wel op zijn minst een ernstig ongeluk voorkomend. Hij had mij op iets gewezen, dat met 70 per uur van een berg af fataal af had kunnen lopen. Een losschietende stuurinrichting, afijn probeer het maar voor te stellen… Ik draaide de moeren muurvast en vanaf die dag controleerde ik iedere dag voordat ik wegging de stuurinrichting en alle andere belangrijke moeren en bouten. Een teken Gods, wat kan het anders geweest zijn?

Dat erover mij gewaakt wordt, klinkt semigelovig, maar iets anders kan ik er niet van maken. Twee en een half jaar geleden klapte ik op een auto, een ernstig fietsongeluk dat ook mijn laatste moment had kunnen zijn. Ook toen moet de Voorzienigheid hebben ingegrepen. Mijn overwerkte Engel griste me nog net weg voor de Zeis van ‘de Magere’. En zo zijn er veel van dat soort momenten geweest. In het verkeer, met werk, echt te vaak om ze één voor één te behandelen. Geluk is niet dat vage begrip dat je kennelijk deelt met een partner of het winnen van een loterij. Neen. Geluk is behouden te worden voor een tragisch en voortijdig einde.

Een woord van dank

Bevoorrecht ben ik geweest om zoveel indrukken op te mogen doen, en ook zoveel aardige mensen te ontmoeten. Zonder uitzondering horen daar de ontmoetingen bij met alle mensen van DHL. Wereldwijd weet DHL mensen te rekruteren die leuk en enthousiast zijn om mee te maken. Altijd gastvrij en denkend in oplossingen (of uitdagingen, haha!).

Ondersteuning vanuit het thuisland gebeurde door een van mijn beste vrienden (en zijn vader), Jorgen en Cees Barthel. Fietsenmaker Remko stond met een muisklik weg paraat met banden en onderdelen, hulde! Veel ondersteuning van familie, vrienden en buren via die ‘vermaledijde’ sociale media en dit blog. Huub en Dennis, enorm bedankt voor het thuisbrengen! Was een bijzondere dag.

Speciale vermelding, mijn Nederlandse DHL ‘partners’ en inspiratoren; Kees de Lange, Arne Melse en Kees van Soest. Enorm veel lof ook voor alle DHL’ers die deze reis mogelijk hebben gemaakt, waar ook ter wereld!

See yah, cheers!!