Het verhaal over de Mont Ventoux, zoals verschenen in 'Mijn leven met de Snokmaster'

Le Mont Ventoux

“Well I stand up next to a mountain..” (Voodoo child, Jimi Hendrix)

Een wielerboek over Munstege is niet compleet als we niet stilstaan bij de relatie die Munstege heeft met ‘Le Géant des Provence’, Le Mont Ventoux. Wie Munstege aanmerkt als een begenadigd klimmer geeft hem te veel krediet. Hetzelfde geldt eigenlijk voor zijn andere ‘kwaliteiten’. Hij staat niet te boek als een groot tijdrijder, sprinter, etappecoureur noch mountainbiker. Toch kan hij in al deze disciplines aardig meekomen zonder echt ergens in uit te blinken. Hij komt eigenlijk het beste tot zijn recht in een groepje hardrijders, een kopgroep, waarin hij met zijn krachten kan smijten. Om dan vervolgens als laatste van zo’n groepje te finishen. Tja....

De Mont Ventoux dus. Halverwege de jaren ‘80 gaat Munstege met enkele fietsvrienden naar het zuiden van Frankrijk om aldaar te kamperen vlakbij Avignon. Het doel is eenduidig, de Mont Ventoux dient per racefiets beklommen te worden. Overmoedig als Munstege altijd is, monteert hij het verzet waar ook Zoetemelk en Hinault toendertijd in iets meer dan een uur mee naar boven waren gesneld.

De gedachte: “Dat moet ik toch ook kunnen” vat post, en zo bedenkt hij zichzelf al een plaats tussen de gelouterde profs. Ik heb het al eens aangehaald, maar herhaal het nog maar eens, bescheidenheid is een wezensvreemde eigenschap voor Munstege. En dat was het toen dus ook voor een nog jonge Snokmaster. Met een verzet van 42 x 22 harkt hij zich in een tijd van iets meer dan anderhalf uur naar boven.

Waar Munstege bescheidenheid ontbeert, daar lijdt hij aan chronische zelfoverschatting. Hij ziet in, dat een “22 toch wel iets te zwaar is” en sluit een compromis met zichzelf en laat een plaatselijke fietsenboer een ‘24’ steken. De keuze wordt gemotiveerd middels creatief gegoochel met getallen: “24 is het omgekeerde van 42” klinkt het mathematisch. Nog steeds een loodzwaar ‘mongolenverzet’, maar typerend voor Munsteges leeghoofdige wieleropvattingen.

Met dat ‘veel’ lichtere verzet klautert Munstege in diezelfde week in een tijd van 1 uur 29 minuten en nog wat seconden naar boven. Een ‘serieuze’ verbetering. En zo scherpt Munstege de daarop volgende jaren steeds zijn klimtijd aan. De Mont Ventoux wordt door hem in elke fietsvakantie meerdere malen opgenomen totdat hij in 1988 het heilige doel bereikt: in een tijd van 1 uur 20 minuten en 24 seconden is hij sneller dan zijn schrijvende wielervoorbeeld, Tim Krabbé.

Zelf weet hij hier over te melden: “Ja, dat herinner ik het mij nog wel. Ik had uitgerekend toen ik bij Chalet Reynard reed, dat ik weer op een ‘wijventijdje’ van 1 uur en 23 à 24 minuten uit zou komen. Ik heb me toen ontzettend opgewonden, en reed als een malle die laatste 6 kilometer. Boven gekomen stond ik als een wild paard schuimbekkend te schudden in mijn tuig, maar mijn record had ik wel binnen.”

Tijdens zijn tweede wielerleven benadert hij die tijd tot op een handje vol seconden: in 2004 rijdt hij de beklimming vanuit Bedoin in 1 uur 22 minuten en 7 seconden.

En hij komt in 2006, tijdens de Cycle Tours tijdrit in de Ronde van Zuid-Frankrijk nog dichter in de buurt van zijn persoonlijke record: 1 uur 21 minuten en 11 seconden.

Kantekening hierbij wel moet zijn dat het materiaal waar Munstege nu op rijdt kilo’s lichter is, en minuten kan schelen. Had hij toen over dit superlichte spul kunnen beschikken dan was zijn record onaantastbaar gebleken. En dan laat ik het gebruikte verzet nog maar even buiten beschouwing. In 2006 rijdt Munstege met een 39 x 26 verhouding naar boven, hetgeen echt veel lichter is dan de aangehaalde 2 tandjes. Maar dit blijft natuurlijk wel een beetje een academisch ‘als-dan’ zwamverhaal.

Of het Munstege nog gegeven is ooit nog dat record aan te scherpen, is een vraag die in de toekomst ligt. Maar dan wel in de zeer nabije toekomst, want is men eenmaal de 50 gepasseerd, dan begint de ‘afdaling’ zoals Zoetemelk het eens beeldend verwoordde.

De subtitel van dit stukje is de beginregel van het nummer Voodoo child (slight return) van de psychedelische rockgitarist Jimi Hendrix. Met deze muzikale verwijzing predendeer ik natuurlijk niet dat Munsteges klimcapaciteit ook maar ergens in de buurt komt van het muzikale talent van de helaas veel te vroeg gestorven gitaarheld Hendrix.

Hendrix’ muziek heeft aan de wieg gestaan van vele muzikale stromingen die men ook in de collectie van de Snokmaster kan terugvinden, zoals bluesrock, rock, hardrock, metal en heavy metal. En zoals Hendrix de geboorte inluidde van deze belangrijke muzikale stromingen, zo deed die allereerste beklimming van de Mont Ventoux in 1985 de bescheiden klimmer die Munstege later bleek te zijn, in hem ontwaken.