De Tour de France van de Leidsche Fietskoerier, Deel 3

De Tour de France van de Leidsche Fietskoerier, Deel 3

Wie bereid is om te improviseren, moet ook nieuwe problemen het hoofd bieden. Met een uitgestippelde route in de Garmin, vertrok Paul richting de Alpen. Overnachtingen zouden ‘à l’improviste’ langs deze route gevonden worden. Vanaf vijf uur ’s middags zou er serieus rondgekeken worden naar een logeerplaats met een voorkeur voor ‘Chambres des Hôtes’, bed & breakfast-achtige ondernemingen die ook het avondeten verzorgen. Het is eten wat de pot schaft, maar een éénmalige ervaring op de heenweg deed verlangen naar meer. Bij de Fransen letterlijk aan tafel heeft vele voordelen; de kennis van de taal neemt per genomen hap toe, er wordt altijd goede wijn geschonken en er vindt cultuuruitwisseling plaats. Politiek komt ter tafel, geklaag over Covid-maatregelen, maar ook smakelijke taartjes die dag bij de bakker gegeten, worden gedetailleerd besproken.

De voorkeur lag dus bij een ‘Chambres des Hôtes’ overnachting. Enigszins afwijkend van de route richting de alpen, werd de steile weg ingeslagen naar twee van zulke logeerplekken. Beide verlaten, en dus maar eens getelefoneerd naar de eigenaresse van de tweede mogelijkheid. Munstege kreeg contact met een ‘Fontaine Chambres des Hôtes’ gesitueerd in Parijs. Spraakverwarring en gestamelde excuses tot gevolg. De tijd begon angstvallig snel weg te tikken, met een op handen zijnde invallende schemering. Langs de grote weg richting Gap waren alle hotels ‘complet’; vol. Gelukkig biedt de huidige techniek een oplossing voor vrijwel ieder probleem; met het verkeer langs zijn rug voortrazend, boekte Munstege online een kamer in Gap. Nood breekt wetten; de route werd verlaten dienende een hoger doel; voor het donker inchecken en nog een maaltijd scoren. Panisch werden die laatste 15 kilometer afgewerkt, lampjes aan en zo hard mogelijk fietsen als het parcours het toeliet. Het verkeer zoefde af en toe vervaarlijk dicht langs de Snokmaster, fietsen op een ‘Route National’ is een potje blufpoker met het noodlot. Om zeven uur ’s avonds plofte de Snokmaster neer op zijn hotelbed, om een uur later nog een smakelijk diner soldaat te maken. Na de ‘Gap-ervaring’ werd er (bijna) steeds vooruit geboekt, 1 dag of zelfs 2 dagen vooruit. De gevolgen van de Covid-crisis waren toch niet te negeren; zelfs in toeristische gebieden waren er hotels en ‘auberges’ over de kop gegaan, ze stonden prominent te koop.

Standplaats voor 1 dag Barcelonette werd, met het bovenstaande indachtig, als compromis ingeruild voor een eenvoudig hotel aan de Ubaye 20 kilometer verwijderd van deze plaats.

Van hieruit werd de Col de la Cayolle beklommen. Deze ‘rondrit’ toonde maar weer eens aan dat de Alpen altijd imponeren; de stille aanwezigheid van deze natuurreuzen doet ons bestaan nietig voorkomen. Zij zullen er altijd zijn. Na deze rondrit werd de koers naar Briançon ingezet. Een slooptocht over twee tourcols van de buitencategorie; de Col de Vars en de Col de l’Izoard. Vanuit het zuiden was dit wederom een klassieke tourroute. Het casse déserte van de Izoard doet aan als het landschap van een planeet ver buiten ons zonnestelsel. De steile klim vergde veel van Munstege, en hoewel dit ook niet de eerste keer was in zijn rijke ‘klimoeuvre’ moest er diep getast worden in de reserves. De afdaling was met recht een verdiende beloning na een dag hard werken. Wielrenners worden vaak terecht aangeduid als ‘de dwangarbeiders van de weg’ (red.: Albert Londres).

De tourcols werden nu hoog tempo opgediend. Vanuit Briançon verliep de route de volgende dag via de Col du Lautaret, Col du Galibier en de Col du Télégraphe. De vergezichten vanaf de top van de Galibier zijn altijd indrukwekkend, en gelukkig deed het weer goed mee. De Galibier kan qua weersomstandigheden soms een spookcol zijn; Munstege heeft zich wel eens trillend als een rietje in een restaurant in Valloire opgewarmd na een ijskoude afdaling.

Van het ene gebergte naar het andere; via een dagje Jura, dat met enkele nijdige klimmetjes werd samengevat waren de Vogezen het laatste objectief voor echte noemenswaardige klimritten. Ook hier raakten de tourhistorie en Munsteges eigen wielergeschiedenis elkaar. De Ballon d’Alsace was de eerste berg die organisator Desgrange in 1905 aan de wielrenners van de Tour de France voorschotelde; met de gedachte “Kan ik dit mijn renners wel aandoen? Vermoord ik ze niet?” De Ballon d’Alsace was voor René Pottier tweemaal het podium waarop hij zijn klimkunsten succesvol vertoonde, 1905 en 1906. Wat jaren later zou Desgrange door enkele renners voor moordenaar worden uitgemaakt toen hij de Tourmalet in het parcours had opgenomen…

Munsteges eigen geschiedenis met de Ballon d’Alsace schetste hij zo: “Het was 1977 of 1978 dat ik hier voor het eerst was. Ik was op fietsvakantie met mijn ouders, en toen mijn vader aan het bed gekluisterd was door koorts of een steenpuist, precies weet ik dat niet meer, hebben mijn moeder en ik deze klim gedaan. Onbevangen voor de lengte en steilte begonnen we aan deze klim. Ik reed toen al op een racefiets, en was qua materiaal en leeftijd sterk bevoordeeld, maar mijn moeder leverde een buitengewone prestatie. Ze reed op een Gazelle Superlicht, het damesmodel met een Sturmey Archer drieversnellingsnaaf. We kwamen vanuit noorden en zodra de klim begon schakelde ze meteen naar de kleinste versnelling. Ik reed vrij vlot naar boven, maar na een kwartiertje uitblazen kwam mijn moeder daar aangepeddeld. Met de kennis van nu, en het huidige materiaal, is dat een prestatie vergelijkbaar met die van Pottier. En afdalen op zo’n damesfiets is niet iets wat je bepaald voor je plezier doet. Het was inderdaad een licht Reynoldsframe, maar geen mixte; dus een instabiel zwabberframe. Ze daalde altijd af met rokende remmen, maar met respect voor die kliminspanning ben ik de Ballon op een zwaar verzet opgereden; 42 x 26.”

Na de Ballon d’Alsace stond de Grand Ballon die dag op het programma. De geleverde inspanning tegen de d’Alsace op, kwam met een forse rekening. Munstege harkte zichzelf Grand Ballon op; fysiek leeg en uitgewoond was een kamertje boven op deze klim in het hotel met dezelfde naam de wens. Niet vooruit geboekt en dus een gokje, geen rekening houdend met de Covid-werkelijkheid. Op de hele ‘route des Crêtes’ waren alle hotels en auberges gesloten. Gevolg; een bijna identieke herhaling van de ‘Gap-ervaring’. De ‘route des Crêtes’ werd in een ijltempo afgehaspeld na een gehaaste online boeking. Uiteindelijk kwam Munstege in een uitstekend hotel terecht; met een prachtig uitzicht en voortreffelijk eten. Daarmee waren de Vogezen eigenlijk ook in 1 dag afgewerkt. De volgende etappe was voornamelijk afdalen, dat begon een enorm lange tocht naar beneden vanaf de Col de la Schlucht.

Hierna volgden wat vlakke etappes door het minder boeiende Noord-Frankrijk, dat vaak een armlastige indruk geeft door grauwe plaatsjes en steden die in de vorige eeuw de zware industrie omarmden, maar daar nu nog de zure vruchten van plukken. Het oogt allemaal versleten, en de agrarische sector daar heeft net als in Nederland de grootschalige monocultuur als voornaamste drijfveer.

De etappe die eindigde in Longwy, was de laatste 15 kilometer een intense beproeving van mens en materiaal. De route op de Garmin stuurde Munstege haast onbegaanbare paden op. In vergelijking; de slechtste kasseistroken van Parijs-Roubaix zouden dan als goed begaanbaar glad plaveisel worden aangemerkt. Het alternatief was fietsen op een 4-baans snelweg. Dat alternatief wees Munstege resoluut af; als de zoveelste fietsdode in een statistiek terechtkomen is geen alternatief.

De volgende dag, een eenvoudig ritje naar Wallonië, werd een slooptocht om bovenstaande problemen te omzeilen. Wat maar gedeeltelijk lukte. Het werd een zoektocht over geitenpaden in de regen, die eindigde op Belgisch een na hoogste berg; de Baraque de Fraiture. De dag daarna begon de voorlaatste etappe zoals de tweede etappe begon, over een befaamd klimmetje van een Belgische klassieker. Was het de tweede etappe over de muur van Geraardsbergen (Ronde van Vlaanderen), dit keer was ‘La Redoute’ (Luik-Bastenaken-Luik) opgenomen in het parcours. Een waardige afsluiter van een reeks van beklimmingen die hun sporen in de wielersport wel hebben verdiend. Hierna was het ‘uitbollen’ naar de ‘lage landen’.

Tijdens deze ‘Tour de France’ legde Munstege bijna 4000 kilometer af. Hierin moesten ruim 47.400 hoogtemeters worden overwonnen. Munstege: “Deze cijfers geven niet weer wat een ongelofelijk mooie ervaring dit was. En de foto’s geven slechts een indruk van mijn herinneringen, de panorama’s; de beelden die zich dagelijks aan mij ontvouwden zal ik lang bij mij dragen. Het onderweg zijn, dag na dag, kan klinken als een sleur. En ja je ontwikkelt routines, maar wanneer ik me weer overgeef aan de sleur van alledag, werk en zo, dan beginnen de gedachtes aan een nieuwe reis snel vorm te krijgen!”