Leiden - Wageningen - Leiden 2018

Leiden – Wageningen – Leiden 2018

Een moeilijk te verscheuren foto…

“Ik verscheurde je foto
Heb je brieven verbrand
In m'n hart moet ik huilen
Maar ik doe nonchalant
Ik verscheurde je foto
Maar ik zie je nog steeds
Want ik weet dat ik je nooit meer vergeet”

Ja, beste lezer, ik weet dat u met mij meeleeft. Als vaderlandse smartlappenliefhebber is mij, en ons weer groot zanger ontnomen. Koos Alberts, een groot vertolker van het levenslied, met die snik die de waterlanders rijkelijk deed vloeien. En zijn hit deed mij weer denken aan de moeizame relatie die ik heb met die zelfverklaarde wielerlegende, Munstege, beter bekend als ‘de Snokmaster’. Jaren gaan voorbij, Munstege laat niets meer van zich horen, ik had de wielerschrijverij er al aan gegeven, of daar staat ineens weer dé najaarsklassieker der Lage Landen weer op de wielerkalender. Zonder veel omhaal sommeert Munstege mij in de volgkaravaan plaats te nemen: “We gaan toch niet meer zo hard, dus dat ouwe kutbrommertje van je kan ons makkelijk bijbenen. Succes pennenlikker!”

Ja, zo is het mij altijd vergaan, beste lezer, ik ben de journalistieke deurmat waar de Snokmaster zijn wielerschoentjes op afveegt (of op afgeeft?). Afijn, maar mijn wielerhart klopt waar geen alcohol tegen bestand is, dus de aloude Mobylette maar afgetankt en op 7 oktober jongstleden op gepaste afstand achter ‘het peloton’ aangesukkeld.

Peloton? Een handjevol wielerwereldverbeteraars. De weinig omvattende wervingscampagne via Strava en Gezichtsboek was doodgeslagen als bier in een vet glas. U moet me mijn horecavergelijkingen maar vergeven, maar wie Munstege volgt op die zogenaamde ‘sociale’ media ziet alleen maar grote glazen Duits en Oostenrijks bier voorbij komen. En dan beweert meneer de Snokmaster dat ik een ‘drankzuchtig brok journaille’ ben. Waarschijnlijk de uitspraak van een Zelfverklaarde die dit met een gespleten dubbele tong debiteerde…

Ach, wat klaag ik nou? We hebben het hier wel over de grootste najaarsklassieker van het Vaderland. Was deze editie een treurig einde, of het begin van een herstart, een comeback, als ik dat zo mag zeggen? Ja! Dat mag ik zo zeggen. Senk joe dokter Smeets.

Wat er wel gebeurde was de hereniging van twee schoolvrienden van 4 decennia geleden. In de kantine zaten, Rob Disseldorp, Willem Blöte, Martijn van der Heijden en de Zelfverklaarde, te wachten op de komst van Peter R de Vries (geen familie) die het startschot naar de slachtbank zou geven, totdat Tom de Munk het Swiftterrein opdraaide. Munstege was aangenaam verrast en aangedaan toen hij zijn allereerste fietsmaatje weer zag. Een onverwacht weerzien dat herinneringen opriep aan een tocht rond de Haarlemmermeer, waarbij Tom in de buurt van de Kaag zwarte sneeuw zag, en Munstege doodgemoedereerd doortrapte zonder op of om te kijken. Bij Munstege was de nietsontziende Swift-hufterigheid al vroeg ontknopt, een goede twintig jaar voordat hij werkelijk lid zou worden van deze club. Zonder verder te wachten op de misdaadjournalist, gingen de heren van start.

Het was ook weer een terugkeer naar het aloude parcours. Twee jaar geleden werd Utrecht anders aangereden, en dat leverde mooie panorama’s op, lekke banden, strontpaadjes, en veel geklaag van de Snokmaster. Een oud recept veranderen, iets nieuws toevoegen, xenofobische Munstege moet daar allemaal niets van hebben. Hij verscheen ook weer eens met een oud staal lijk aan het vertrek, een Colnago ‘Master’, hoe toepasselijk. Zelfverheerlijking en realiteitszin zijn twee deugden die bij de Zelfverklaarde constant in conflict zijn, maar dat wist u waarschijnlijk al…

Het was een schitterende dag, en dat bleef het ook. Een wat fris begin, maar de zon maakte er een sprankelende dag van. En de vijf heren hadden er ondanks de grootte van het groepje, er goed de gang in. De Munk, Disseldorp en Van der Heijden hielden de teugels strak, en na iedere bocht ging de zweep erover, middels snoeihard aanzetten. Een wat verkreukelde Blöte, die kampte met de naweeën van een valpartij, had het hier vooral wat moeilijk mee. Munstege beet op zijn tanden, en zat kort in de wielen. Mijn oude Mobylette, of ‘truttenschudder’ zoals Munstege daar naar refereert, kon dat hoge tempo niet bolwerken. Een ander probleem is dat het vuile brommertje geweerd wordt in de milieuzones, tel daarbij de bruggen, hellingen en steile Grebbeberg op, en u kunt zich mijn moeizame dag van volgen wel voorstellen…

Onbestaanbaar dat er op dezelfde dag ook mensen zijn die het in hun hoofd halen ook een sportevenement te organiseren. In Bodegraven werden de heren omgeleid, en Alphen a/d Rijn is al jaren een bouwput, daar waar het parcours officieel hoort te lopen. Desondanks zaten de stemming en de snelheid er goed in, en draaiden de heren voorbeeldig rond. De Munk zat gestroomlijnd ter fiets en maalde een groot verzet, over gemiste wielercarrières gesproken. Scherprechter ‘de Grebbeberg’ was op de heenweg niet erg bepalend. Op Blöte na bleef men tot in Wageningen bij elkaar, alwaar men ravitailleerde aan het terras van ‘de Kater’ aan het plein.

Een praatje, een plaatje, een koffie, een colaatje en een puntje later, en de heren bestegen weer de rijwielen. Terug naar het Leidsche. In bloedspoed naar de Grebbeberg, die Munstege als eerste aanviel. Zijn hoogtestage in Andalusië ten spijt, verder dan 100 meter leiding kwam hij niet, peddelend op een binnenblad kleuterverzetje. Disseldorp, De Munk en Van der Heijden beslechtten het klimmersdebat, en wie daar als eerste bovenkwam heb ik vanuit de achtergrond niet meer waar kunnen nemen. De Munk reed mee tot in Amerongen, zwaaide af en wenste de heren een prettige voortzetting. Een enorme aanwinst voor LWL, en de belofte elkaar weer te treffen voor de Joop Zoetemelk Classic is een niet te missen na te komen afspraak.

‘De Munk DNF (Did Not Finish)’, moet de zakelijke conclusie van de Snokmaster geweest zijn. En met een zwetende Blöte aan het laatste wiel, gloorde een podiumplaats aan de horizon. De vier overblijvers spanden gedwee samen als was het een ploegentijdrit. Kort op het wiel, en geen lange beurten. En hoewel er in vroegere edities de neutralisatie na Woerden werd opgeheven, bleef dit viertal tezamen. In Bodegraven werd er nog een colaatje ingegooid en maakten de heren zich gereed voor de finale. Bouwput Alphen a/d Rijn was weer een obstakel, die het richtingsgevoel danig ontregelde. Na Koudekerk a/d Rijn ging de vlag neer, waarmee de neutralisatie ten einde was. Disseldorp maakte een lange beurt, en toen het tempo wat zakte besloot Munstege zijn laatste cartouche te verspelen. De poging tot een demarrage liep leeg als een band waar het ventiel uit weggeschoten werd. Binnen enkele seconden zaten de drie weer in zijn wiel. Demarrage van Van der Heijden. Dappere poging, maar het asfalt krulde achter het achterwiel van Disseldorp op toen hij remonteerde en naar de overwinning snelde. Proficiat! Een mooie en terechte ‘winnaar’ van deze Gran Fondo Leiden – Wageningen – Leiden!

Ja, beste lezer, dat was het dan weer voor een jaar. Wellicht dat ik er volgend weer bij mag/ moet zijn. Wie weet. De wielerschrijverij heb ik vaarwel gezegd, mij leverde het slechts een dozijn windeieren op, vandaar dat ik recensies schrijf over B-films en een wekelijks radioprogramma volleuter over smartlappen en volkszangers. Ik heb begrepen dat Munstege na een moeizame periode nu als fietskoerier werkt voor een niet nader te noemen logistieke geelgekleurde onderneming met rode letters, in de stad waar al hij bijna 30 jaar resideert, te Leiden. Hij schijnt dat wel leuk te vinden. Ik wens zijn klanten alle sterkte.

Het was mij, ondanks Munstege, toch een genoegen hier weer over dé vaderlandse klassieker van de Vallende Bla’ren te rapporteren en blijf ik uw wielerreporter in voor- en tegenspoed.

P. ter Plekke, vermeend journalist en voorheen niet geautoriseerd biograaf van de zelfverklaarde wielerlegende Munstege alias ‘de Snokmaster’.