Leiden - Wageningen - Leiden 2020

Leiden Wageningen Leiden 2020

De verbeelding van een cyclus

Inleiding

Wanneer men in de wielercatacomben spreekt over ‘De Tocht der Tochten’, dan reveleert men niet naar dat eenvoudige schaatstochtje in het Friesche. Echter, wanneer de twee universiteitssteden Leiden en Wageningen in één zin samenkomen weet men dat het maar over een wielertocht kan gaan; de mythische Neerlandsche najaarklassieker der Vallende Bla’ren: Leiden Wageningen Leiden.

Sinds jaar en dag doe ik verslag van dit evenement, tegen wil en (on)dank. Ik vraag mij vaak af waarom ik in deze behoefte voorzie, waarin naar men zegt, geen enkele vraag naar is. Naar lange analyses, vaak met alcohol doortrokken, kwam ik tot de conclusie dat ik toegeef aan een roeping. Ik doorploeg het literair journalistieke maanlandschap met een missie die even onduidelijk is als de zin van het leven zelf.

Waar ben ik naar op zoek? Wat neem ik waar, en wat vertrouw ik aan het papier toe? Waar vermoei ik u mee, beste lezer? Is er een Wieleropperwezen dat mij de toetsen doet beroeren van mijn aloude Olivetti Valentine? In tegenstelling tot het, vaak letterlijk Lijdende Voorwerp van mijn epistels, het Zelfverklaarde Wielerfenomeen a.k.a ‘de Snokmaster’ Munstege, weet ik mijn plaats in de hiërarchie. Het is natuurlijk enorm aanmatigend om mijzelf te rangschikken tussen Neerlands literaire afgoden als; Hermans, Reve, Mulisch, Zwagerman of A.F.Th. van der Heijden. Ik ben geen iconische sportschrijver/ verslaggever zoals Krabbé, Joris van den Bergh of Jan Cottaar. In ken mijn plaats, beste lezer. Ik vertoef in de marge van het wielerjournaille. Wie zijn plaats niet kent, verdient deze waarschijnlijk ook niet. Wetenschap onttrokken aan de werkelijkheid, die u voor kennisgeving kunt aannemen. “U leest wat u leest”, zou een niet nader te noemen NPO wielerverslaggever zeggen. De wereld verandert niet wezenlijk met deze kennisverrijking.

Het moge duidelijk zijn dat ik verslag blijf doen van wielerpersoon in zijn zelfbedachte ‘wedstrijd’, die zijn plaats niet kent; de Zelfverklaarde. Waarschijnlijk zie ik het spiegelbeeld van iemand die zijn beperkingen niet erkent, schuine streep, herkent. Tijdens deze editie van LWL verscheen Munstege als een Neo-Retro wielerverschijning die herinneringen oproept aan een verlangen naar een verleden dat nog moet gebeuren. De fiets, genaamd ‘Mistero’, geeft lucht aan die mystificatie gedachte. De afnemende krachten met het klimmen der jaren worden kennelijk gecompenseerd met de aanschaf van materiaal dat duidelijk duidt op een vlucht vooruit, naar nog te vervliegen tijden. Van een bron dicht bij de Zelfverklaarde, heb ik vernomen dat zijn zuurverdiende salaris als fietskoerier, uit zijn handen waait wanneer hij digitale koopjesmarkten en interwebsites bezoekt, waar hij glimmende spulletjes koopt voor zijn immer uitdijende retrofietscollectie. Een meelijwekkende schreeuw om aandacht deze retrofilie.

De genoegens die mijn leven veraangenamen zijn eenvoudig, bescheiden en op de vingers van één hand te tellen. In willekeurige volgorde; pruimtabak, schlagers, een stevige borrel, het Nederlansche levenslied, en het voluptueuze vertier dat de andere kunne met een lichtvaardige opvatting der Goede Zeden biedt.

Aan de start

Was de doorregende editie van vorig jaar nog een Trofeo Baracchi voor de ‘onsterfelijke Diehards’ van LWL; namelijk Rob Disseldorp en de Zelfverklaarde. Dit jaar tekenden met hen de volgende deelnemers de presentielijst; Stefan La Grand, Walter Andriesse (beide heren zijn niet onverdienstelijke triatleten), Jolanda Straathof (waar kennen we haar ook alweer van?) en SwABo was vertegenwoordigd door Sjors Handgraaf en Milan van der Touw. Er doet een gerucht de ronde dat de SwABo deelname was afgedwongen door ‘de Leidsche Fietskoerier.’ De petjessponsor van deze mooie eliteploeg…

Ook de Grote Grondlegger van dit evenement vereerde deze editie met zijn deelname. Na de Moeder aller Comebacks enkele jaren geleden gemaakt te hebben, was H.F.M Munstege voornemens zijn winst van Lisse-Wageningen-Lisse van 2003 te prolongeren. Zou de wielerdichter des Vaderlansch zich weer rijmend tot de pers kunnen richten? Toen droeg hij dit voor:

“Nu na 25 jaar, is het moment eindelijk daar.

Na jaren van studie, sport en werk, eindig ik sterk.

En laat ik verder niemand in het ongewisse, ik win Lisse-Wageningen-Lisse.

Een wiel is geen vierkant of een hond, wat mij betreft is de cirkel rond.”

We zijn 17 jaar verder, en ik zou het verwelkomen; een ander geluid. Het zou in elk geval een verademing zijn als we verstoken bleven van het geklaag, van de in complotten denkende Zelfverklaarde.

“Ja, als wijlen Peter Post mij halverwege de jaren ’80 bezig had gezien bij de Liefhebbers en mij een profcontract had aangeboden, dan had ik met mijn astmatische aanleg gemakkelijk 6 of 7 keer de Tour de France gewonnen. Nederland en de Overzeesche gebiedsdelen is zo een zekere Tourwinnaar onthouden. Niet mijn schuld!”

Aldus de Zelfverklaarde samenzweerdenker van onderuit zijn keelgat, en voor niemand die het horen wilde. Om bombastische wanklanken zit de Snokmaster nooit verlegen. Als vermeend journalist ben ik natuurlijk erg bekend met dit ‘als-dan’ geredeneer. ‘Als mijn tante een fluitje had gehad, was ze mijn oom geweest’, zeg ik dan vaak. In het huidige gender neutrale tijdsgewricht is een dergelijke uitspraak wellicht een tikje gedateerd en politiek incorrect, zo werd mij duidelijk gemaakt door een niet nader te noemen persoon…

Voortschrijdend inzicht heeft tot nu toe aangetoond dat de lijst van hen die wel meededen altijd korter is dan het opsommen van de niet-gestarte, niet- uitgenodigde deelnemers en ‘huilie-huilie’ afmelders. Wat wel vermeldenswaardig en opmerkelijk is; LWL begint een internationaal evenement te worden waar deelnemers van diverse continenten voor invliegen om acte de précense geven. Dit getuigd van respect jegens deze klassieker en de wedstrijdinrichter. De Grote Grondlegger (H.F.M Munstege) kwam over uit Mali Afrika, Bamako. Jolanda Straathof is werkzaam in Texas (VS) te New Braunfels.

Opvallend is ook de genetische afwijking die beide heren Munstege delen; want H.F.M verscheen ten tonele met periode correcte stalen Eddy Merckx van begin jaren ’90, uitgerust met  Campagnolo Deltaremmen. Wat had je anders kunnen verwachten van een irrigatie-ingenieur? Als het om retrofietsen gaat, lijken de broers wel koopzieke eksters. H.F.M was daarentegen gehuld in het tenue van ‘Les Amis du Vélo de NIARELA’. Een sympathiek Malinees wielerinitiatief dat hij poogt de goede richting in te duwen.

Wedstrijdverloop

De weersberichten voorspelden niet veel goeds en al vlak na de start werden er regenjasjes aangetrokken. Enkele kilometers later reed ‘de Zelfverklaarde’ lek. Slechte materiaalkeuze of een voorbode van een op handen zijnde definitieve afgang, de ontmaskering van een pretendent. Aan holle woorden geen gebrek, aan sportieve prestaties des te meer. Gestaag en in gesloten formatie, en reeds zonder regenkleding, ging het vrij vlug richting de Utrechtsche Heuvelrug. En daar zat de Zelfverklaarde al snel op de achterkant van zijn ademhaling. De brug bij Utrecht bleek al een moeizaam te nemen helling. De scherprechter der Scherprechters, De Grebbeberg, benaderd vanuit de makkelijke kant Rhenen, was een regelrecht Waterloo. Munstege werd links en rechts voorbijgereden alsof hij op houten wielen reed. H.F.M, alsook Jolanda Straathof pedaleerde vlot mee omhoog, als was het een simpele duinpan.

Enkele voor Munstege uitgesnelde deelnemers kozen parcours onkundig voor de dijk om Wageningen in te draaien. Na een hopeloze achtervolging zeeg Munstege ademloos neer in een zetel op het terras. Hij staarde zwaarmoedig voor zich uit.

De acht deelnemers werden volgens de Covid-regels over twee terrassen verdeeld.

Een andere Covid-regel; het wegblijven van het publiek, daar voldoet LWL al decennia aan. Meestal zijn toeschouwers toevallige voorbijgangers die zich in de regel en volgens eigen normen, ergeren aan weer zo’n stelletje ‘wielerhufters’.

Na de koffie, onverwijld de weg terug naar Leiden ingezet. En hoewel de heenweg gemoedelijk keuvelend met de wind in de rug verteerd werd, bleek de rit terug een podium voor SwABo. Het tempo werd mede door Milan van der Touw soms naar verzengende hoogte gebracht. De Leidsche Fietskoerier kreeg waar voor zijn sponsorgeld. Kermend en bungelend aan het laatste wiel veegde hij met zijn tong de voorband van zijn ‘Mistero’ schoon. Munstege, onkundig met zijn eigen retromateriaal, bleek onmachtig naar het binnenblad te schakelen. “Oh, is dat linker stokkie op je frame om je voorderailleur te bedienen? Weet ik veel!” De Grebbeberg werd in razend tempo overmeesterd, en ondanks een zuigende wind tegen werd het achttal daarna op een lint getrokken. Het geneuzel was voorbij.

De pittoreske dorpjes, vergezichten en landschappen werden een waas voor Munstege’s waarneming. Het harde aanzetten na een bocht of stoplicht werd een ware martelgang. Het inzetten van de finale na Alphen a/d Rijn, betekende voor Munstege het einde van deze pijniging. De hoop op een mirakel zoals zich dat vorig jaar voltrok was volledig verdampt. Overigens, was die koers niet gewoon verkocht? Disseldorp zwijgt hierover in alle talen, en wanneer hier naar gevraagd word moet hij plotsklaps zijn telefoon beantwoorden… Zelfs wanneer deze niet aanstaat.

De finale dus. Mijn Mobylette kan zulke snelheden niet aan, dus van een betrouwbare bron heb ik vernomen dat in de laatste kilometer de SwABo-heren meer aandacht hadden voor Disseldorp en zichzelf dan voor het op zijn ‘Zoetemelks’ demarrerende tweetal La Grand/ Straathof. “Ja, die SwABo’s gingen ‘zuur plassen’, nou ja toen hield ik ook mijn benen stil”, aldus Disseldorp.

M. du Krot, die andere NPO wielerverslaggever zou het zo gezegd hebben: “Ja, daar zitten de jonge renners van SwABo, van het nieuwe wielrennen, toch mooi met hun vingers tussen de deur met deze tactische inschattingsfout.”

La Grand liet zich verrassen door een strak sprintende Straathof. Een sprint die herinneringen opriep aan het banddikteverschil waarmee strijkijzer Blöte rassprinter Altewischer versloeg. Jolanda Straathof mag zich de eerste officiële winnares van LWL noemen, een ware eer! Hard rijden op de schaats of op de fiets zit kennelijk in de genen wanneer je Straathof heet, of als je broer naar de naam Jeroen luistert…

Leiden - Wageningen - Leiden prijst zich gelukkig met deze winnares, het mannenbastion wat deze ‘koers’ zo domineerde de laatste jaren, is geslecht.

“Heerlijk fietstochtje met hier en daar een stukje nat wegdek”, was het glimlachende commentaar van de nieuwe laureaat. Disseldorp voegde een derde plaats toe aan zijn inmiddels immense LWL palmares. Sjors Handgraaf bleef Milan van der Touw voor, in een sprint voor de eerste plek naast het podium. H.F.M. eigende zich een niet onverdienstelijke zesde plaats toe. “Een mooi resultaat, zeker na een afwezigheid van 17 jaar. Ruimte voor verbetering is er wel degelijk. Volgend jaar kom ik terug en stel ik orde op zaken op carbon materiaal.” De Snokmaster rolde voor Walter Andriesse over de meet. Om vervolgens de persruimte stoïcijns te negeren, mij een middelvinger te presenteren, en door te fietsen naar de Grote Vergetelheid.

Conclusie

Is Leiden - Wageningen - Leiden de najaars- bejubeling van het sterfelijke? Is het de verering van de compostering van alles dat vergaat? Is het een tocht die eindigt waar hij begint, zoals de verbeelding van de levenscyclus; stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren? Of, is het de wieleraubade aan het afgelopen seizoen en plant het de kiemen voor het nieuwe seizoen waarin alles weer opbloeit en nieuwe kansen zich voordoen?

H.F.M toonde aan dat zijn wielercyclus nog lang niet voltooid is en dat verbetering met het klimmen der jaren wel degelijk mogelijk is. De Snokmaster liet zich weer eens van een kant zien, die ik maar al te goed ken. Daar zal ik niet over uitweiden.

Met een inmiddels rijke historie van 42 jaar is LWL het levende bewijs dat dit ‘wielerevenement’ levenslust vertegenwoordigt. En, Leiden – Wageningen – Leiden zal altijd verreden worden, al was het maar in de gedachtewereld van één persoon…

Voor zolang als het duurt ben en blijf ik uw verslaggever beste lezer,

P. Ter Plekke, vermeend journalist en niet geautoriseerd biograaf van Zelfverklaard wielerfenomeen ‘de Snokmaster’ a.k.a Munstege.